Fantastyczny świat pełen nieprawdopodobnych zdarzeń i umiejętności zawładnął Stadt Edelweiss, gdzie w najbardziej rozpoznawalnym(jedynym) hotelu, zorganizowany bal przebierańców, górnolotnie nazwanym Futurismus. Większość gości postanowiła pozostać niewidzialnymi.
Drugi poniedziałek maja 1923 r. miał stać się okazją do stworzenia zupełnie nowej formuły zabawy, która zbierze chętnych mikronautów do przywdziania nieznanych nam dotąd masek. Nieznanych w świecie wirtualnym, ale doskonale kojarzonych w świecie realnym, do czerpania z którego namawiali organizatorzy.
„Jakoś tego nie widzę.”
Cytat pochodzi od nikogo konkretnego.
Plakaty z ogłoszeniem powiewały na słupach ogłoszeniowych, szybo znikając, pod kolejnymi krzykliwymi ogłoszeniami, które co chwilę toczyły bój o pierwszeństwo w zdobywaniu uwagi przechodniów. W rezultacie, czerwony dywan rozłożony w Różanej Sali hotelu nie został skalany ani jednym okruchem ulicznego kurzu.
Prowadzący spektakl narrator, jakby nie czuły na to – prowadzi wydarzenie pomimo wszelkich przeciwności, a jedzenie i dekoracje przygotowane na tę okazję, smutno ukazują ulotność chwili. Pierwsze, wyrzucając z siebie coraz mniej pary, świadczącej o ich idealnej temperaturze; drugie, będąc coraz bardziej pochylone ku blatom stołów, wiedząc, że odcięte od korzeni, nie będą w stanie dalej egzystować.
Bal będzie szedł ku końcowi, nie doczekując bohatera, który będzie mógł go uratować. Za nim, przejdzie żniwiarz zbierając niewielkie aktywności owoce. Czy zbierze jakieś głowy? Czy może nie znajdzie nikogo – skoro tak wielu pozostaje niewidzialnymi…
Dodaj komentarz